เมื่อความรักมีแต่น้ำตา แต่ก็ยังรัก...ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลยในชีวิต ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ทำงานโรงงาน ชีวิตเขามีอดีตที่เลวร้าย เจอฝันร้าย พ่อแม่แยกทางกัน เขาใช้ชีวิตเพียงลำพังโดดเดียว...แต่เขามีพรสวรรค์มีความคิดสร้างสรรค์ แต่ขาดโอกาส
..เราต่างกันแทบจะทุกอย่าง..
..เขาทำงานโรงงาน เราเป็นผู้จัดการบริษัทเอกชน
..เราจบป.ตรี เขาจบ ม.3
..เรามีบ้านมีรถ เขาไม่มี
..เราเป็นคนตัวเล็กปกติจึงเลือกใส่รองเท้าสูงไม่ต้ำกว่า 5 นิ้ว แต่พอไปไหนกับเขาเราเลือกจะใส่ร้องเท้าผ้าใบแทนเพราะเขาตัวเล็กและไม่สูง
..เราเลือกจะแต่งตัวธรรมดาเวลาไปไหนมาไหนกับเขา เพราะเขาเป็นคนไม่แต่งตัว
..เราเลือกกินอาหารข้างทางง่ายๆ ในแบบที่เขาพาไป เพราะเรารู้ว่าเงินเดือนเขาไม่มาก
..เราไปเรียนและสอบใบขับขี่รถมอเตอไซน์เพื่อจะได้ไปไหนมาไหนกับเขาได้อย่างไม่กลัวทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยขี่เลย
..เราขับรถ ไปกลับเกือบ 300กิโลเพื่อไปหาเขาในเย็นวันศุกร์และกลับไปทำงานในเช้าวันจันทร์ เพราะเขาต้องทำงานวันเสาร์ ดังนั้นเราไปหาเองสะดวกมากกว่า
..เราซักผ้าและทำความสะอาดห้องให้เขาเพราะเรามีเวลาว่างในขณะที่เขาต้องทำงาน
..เราเก็บผ้าหมอนที่ไม่ผ่านการซักเลยไปซักให้
..ตลอดเวลาที่คบกันเรารักและซื่อสัตย์ ไม่เคยนอกใจไม่เคยคุยกับผู้ชายคนอื่น
การที่เราคบกับเขาเพราะเรารักเขาจริงๆ และต้องการให้เขามีชีวิตที่ดี มีคนที่รักและพร้อมอมจะดูแลเขา เราไม่เคยหวังอะไรกลับจากเขาเลย หวังแค่วันนึ่งเราจะร่วมกันสร้างและใช่ชวิตในวัยแก่เฒ่าด้วยกัน..เราพร้อมที่จะให้ทุกอย่างโดยที่เขาแทบไม่ต้องสร้างอะไรเลย พร้อมจะให้โอกาส สนับสนุนส่งเสริมในทุกด้าน..แต่เขาไม่เปิดใจเลย ไม่ลดฐิธิ ไม่ยอมรับแม้แต่ของขวัญวันเกิด ทำเราเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอัก
แต่ที่เป็นจุดที่ทำให้เราต้องห่างกันจนกลายเป็นการเบอกลา คือ การที่เขาไปคอมเม้นท์ผู้หญิงที่มันมากกว่าการคอมเม้นท์ของเพื่อน
เราเองที่เป็นฝ่ายขอห่างอีกสักพัก แต่แล้วเรากลับทำไม่ได้ จากนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลย แต่ก็ยังคุยกันบ้างผ่านไลน์ แต่ก็ยังทะเลาะกันตลอด จนล่าสุดเราเองเลือกที่จะเงียบไป 1 สัปดาห์แล้วทักไปแต่เขากลับเงียบและไม่ยอมคุยอีกเลย
ตอนนี้เราเองที่เป็นฝ่ายเจ็บและทรมานที่สุด เพราะการที่คิดว่าเลิกกันเราเจ็บมากกว่าที่อย่างน้อยก็ยังมีเขาให้คิดถึง เขาบล็อกเราทุกช่องทางการติดต่อ
จะทำยังไงในเมื่อเรายังรักเขาอยู่อย่างนี้
ทำอย่างไรเมื่อตัดเขาไม่ได้
..เราต่างกันแทบจะทุกอย่าง..
..เขาทำงานโรงงาน เราเป็นผู้จัดการบริษัทเอกชน
..เราจบป.ตรี เขาจบ ม.3
..เรามีบ้านมีรถ เขาไม่มี
..เราเป็นคนตัวเล็กปกติจึงเลือกใส่รองเท้าสูงไม่ต้ำกว่า 5 นิ้ว แต่พอไปไหนกับเขาเราเลือกจะใส่ร้องเท้าผ้าใบแทนเพราะเขาตัวเล็กและไม่สูง
..เราเลือกจะแต่งตัวธรรมดาเวลาไปไหนมาไหนกับเขา เพราะเขาเป็นคนไม่แต่งตัว
..เราเลือกกินอาหารข้างทางง่ายๆ ในแบบที่เขาพาไป เพราะเรารู้ว่าเงินเดือนเขาไม่มาก
..เราไปเรียนและสอบใบขับขี่รถมอเตอไซน์เพื่อจะได้ไปไหนมาไหนกับเขาได้อย่างไม่กลัวทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยขี่เลย
..เราขับรถ ไปกลับเกือบ 300กิโลเพื่อไปหาเขาในเย็นวันศุกร์และกลับไปทำงานในเช้าวันจันทร์ เพราะเขาต้องทำงานวันเสาร์ ดังนั้นเราไปหาเองสะดวกมากกว่า
..เราซักผ้าและทำความสะอาดห้องให้เขาเพราะเรามีเวลาว่างในขณะที่เขาต้องทำงาน
..เราเก็บผ้าหมอนที่ไม่ผ่านการซักเลยไปซักให้
..ตลอดเวลาที่คบกันเรารักและซื่อสัตย์ ไม่เคยนอกใจไม่เคยคุยกับผู้ชายคนอื่น
การที่เราคบกับเขาเพราะเรารักเขาจริงๆ และต้องการให้เขามีชีวิตที่ดี มีคนที่รักและพร้อมอมจะดูแลเขา เราไม่เคยหวังอะไรกลับจากเขาเลย หวังแค่วันนึ่งเราจะร่วมกันสร้างและใช่ชวิตในวัยแก่เฒ่าด้วยกัน..เราพร้อมที่จะให้ทุกอย่างโดยที่เขาแทบไม่ต้องสร้างอะไรเลย พร้อมจะให้โอกาส สนับสนุนส่งเสริมในทุกด้าน..แต่เขาไม่เปิดใจเลย ไม่ลดฐิธิ ไม่ยอมรับแม้แต่ของขวัญวันเกิด ทำเราเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอัก
แต่ที่เป็นจุดที่ทำให้เราต้องห่างกันจนกลายเป็นการเบอกลา คือ การที่เขาไปคอมเม้นท์ผู้หญิงที่มันมากกว่าการคอมเม้นท์ของเพื่อน
เราเองที่เป็นฝ่ายขอห่างอีกสักพัก แต่แล้วเรากลับทำไม่ได้ จากนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลย แต่ก็ยังคุยกันบ้างผ่านไลน์ แต่ก็ยังทะเลาะกันตลอด จนล่าสุดเราเองเลือกที่จะเงียบไป 1 สัปดาห์แล้วทักไปแต่เขากลับเงียบและไม่ยอมคุยอีกเลย
ตอนนี้เราเองที่เป็นฝ่ายเจ็บและทรมานที่สุด เพราะการที่คิดว่าเลิกกันเราเจ็บมากกว่าที่อย่างน้อยก็ยังมีเขาให้คิดถึง เขาบล็อกเราทุกช่องทางการติดต่อ
จะทำยังไงในเมื่อเรายังรักเขาอยู่อย่างนี้